بیوگرافی
دیوید رابرت جونز، که به‌طور حرفه‌ای به عنوان دیوید بویی شناخته می‌شود، یک خواننده، ترانه‌سرا و بازیگر انگلیسی بود. او به مدت بیش از پنج دهه یک چهره در موسیقی پاپ بود و به‌عنوان یک نوآور، به‌ویژه برای کارهایش در دهه ۱۹۷۰، مورد توجه منتقدان و موسیقیدانان قرار گرفت. دوران...
دیوید رابرت جونز، که به‌طور حرفه‌ای به عنوان دیوید بویی شناخته می‌شود، یک خواننده، ترانه‌سرا و بازیگر انگلیسی بود. او به مدت بیش از پنج دهه یک چهره در موسیقی پاپ بود و به‌عنوان یک نوآور، به‌ویژه برای کارهایش در دهه ۱۹۷۰، مورد توجه منتقدان و موسیقیدانان قرار گرفت. دوران حرفه‌ای او با تجدیدنظر و ارائه بصری مشخص شد و موسیقی و هنر صحنه‌اش تأثیر زیادی بر موسیقی پاپ گذاشت. در طول زندگی‌اش، فروش رکوردهایش، که به‌طور تخمینی ۱۴۰ میلیون نسخه در سراسر جهان بود، او را به یکی از پرفروش‌ترین هنرمندان موسیقی جهان تبدیل کرد. در بریتانیا، او نه گواهی آلبوم پلاتینی، یازده گواهی طلا و هشت گواهی نقره دریافت کرد و یازده آلبوم شماره یک منتشر کرد. در ایالات متحده، او پنج گواهی پلاتینی و هفت گواهی طلا دریافت کرد. او در سال ۱۹۹۶ به تالار مشاهیر راک اند رول وارد شد. بویی در جنوب لندن به دنیا آمد و بزرگ شد و از کودکی به موسیقی علاقه‌مند شد و در نهایت هنر، موسیقی و طراحی را مطالعه کرد تا در سال ۱۹۶۳ به عنوان یک موسیقیدان حرفه‌ای شروع به کار کند. "Space Oddity" اولین ورود او به پنج رتبه برتر چارت تک‌آهنگ‌های بریتانیا پس از انتشار در ژوئیه ۱۹۶۹ شد. پس از یک دوره آزمایش، او در سال ۱۹۷۲ در دوران راک گلام با شخصیت پر زرق و برق و آندروژین خود به نام زیگی استاردست دوباره ظاهر شد. این شخصیت با موفقیت تک‌آهنگ "Starman" و آلبوم The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars پیشرفت کرد و به او محبوبیت زیادی بخشید. در سال ۱۹۷۵، سبک بویی به‌طور رادیکالی به سمت صدایی که او به‌عنوان "روح پلاستیکی" توصیف کرد، تغییر کرد که در ابتدا بسیاری از طرفدارانش در بریتانیا را بیگانه کرد، اما او را به موفقیت بزرگ اولش در ایالات متحده با تک‌آهنگ شماره یک "Fame" و آلبوم Young Americans رساند. در سال ۱۹۷۶، بویی در فیلم کالت The Man Who Fell to Earth بازی کرد و آلبوم Station to Station را منتشر کرد. سال بعد، او انتظارات موسیقایی را با آلبوم الکترونیکی Low (۱۹۷۷)، که اولین همکاری سه‌گانه‌اش با برایان اینو بود و به تریلوژی برلین معروف شد، بیشتر گیج کرد. Heroes (۱۹۷۷) و Lodger (۱۹۷۹) به دنبال آن آمدند؛ هر آلبوم به پنج رتبه برتر بریتانیا رسید و تحسین‌های ماندگاری از منتقدان دریافت کرد. بعد از موفقیت‌های تجاری نامنظم در اواخر دهه ۱۹۷۰، بویی با تک‌آهنگ "Ashes to Ashes" در سال ۱۹۸۰ و آلبوم والد آن Scary Monsters (and Super Creeps) و "Under Pressure"، همکاری با کوئین در سال ۱۹۸۱، به شماره یک‌های بریتانیا رسید. او سپس در سال ۱۹۸۳ با آلبوم Let's Dance به اوج تجاری خود رسید و آهنگ عنوانش هم در چارت‌های بریتانیا و ایالات متحده صدرنشین شد. در طول دهه‌های ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰، بویی به آزمایش با سبک‌های موسیقی، از جمله صنعتی و جنگل ادامه داد. بویی همچنین به بازیگری ادامه داد؛ نقش‌های او شامل سرهنگ سلیرز در Merry Christmas, Mr. Lawrence (۱۹۸۳)، پادشاه گابلین جارت در Labyrinth (۱۹۸۶)، پیلاطس در The Last Temptation of Christ (۱۹۸۸) و نیکولا تسلا در The Prestige (۲۰۰۶) بود، علاوه بر سایر حضورها و کمدی‌های تلویزیونی و سینمایی. او بعد از سال ۲۰۰۴ به تور کنسرت پایان داد و آخرین اجرای زنده‌اش در یک رویداد خیریه در سال ۲۰۰۶ بود. در سال ۲۰۱۳، بویی پس از یک دوره ده ساله عدم ضبط، با انتشار آلبوم The Next Day بازگشت. او تا زمان مرگش به‌خاطر سرطان کبد، دو روز پس از انتشار آخرین آلبومش، Blackstar (۲۰۱۶)، به طور موسیقایی فعال بود.
نمایش بیشتر
