H.B. Warner

بیوگرافی

هنری بایرون وارنر (که اغلب به عنوان H.B. Warner شناخته می‌شود؛ ۲۵ اکتبر ۱۸۷۵ – ۲۱ دسامبر ۱۹۵۸) یک بازیگر انگلیسی بود. او عیسی مسیح سینمایی قطعی در فیلم "پادشاه پادشاهان" (۱۹۲۷) سسیل بی. دمیل بود. او در ۲۶ اکتبر ۱۸۷۵ در لندن به یک خانواده تئاتری برجسته متولد شد....

هنری بایرون وارنر (که اغلب به عنوان H.B. Warner شناخته می‌شود؛ ۲۵ اکتبر ۱۸۷۵ – ۲۱ دسامبر ۱۹۵۸) یک بازیگر انگلیسی بود. او عیسی مسیح سینمایی قطعی در فیلم "پادشاه پادشاهان" (۱۹۲۷) سسیل بی. دمیل بود. او در ۲۶ اکتبر ۱۸۷۵ در لندن به یک خانواده تئاتری برجسته متولد شد. پدرش چارلز وارنر و پدربزرگش جیمز وارنر بودند که هر دو بازیگران برجسته انگلیسی بودند. او جایگزین J.B. Warner به عنوان عیسی در "پادشاه پادشاهان" (۱۹۲۷) شد زمانی که J.B. به علت سل در ۲۹ سالگی درگذشت. (J.B. برادر هنری نبود. J.B. نام خانوادگی حرفه‌ای "وارنر" را انتخاب کرده بود زیرا خانواده هنری او را به فرزندی پذیرفته بودند.) خانواده هنری وارنر می‌خواستند او پزشک شود و او از دانشگاه لندن فارغ‌التحصیل شد اما در نهایت تحصیلات پزشکی‌اش را رها کرد. تئاتر در خون او بود و او در پاریس و ایتالیا بازیگری را فرا گرفت قبل از اینکه به گروه تئاتر پدرش بپیوندد و در تولید انگلیسی "نوشیدنی" به صحنه برود. او فن خود را از پدرش آموخت. وارنر در اوایل ۱۹۰۰ به آمریکا آمد، پس از گشت و گذار در امپراتوری بریتانیا. تحت عنوان هری وارنر، او نخستین بار در تئاتر برادوی در درام استعماری آمریکایی "آدری" در تئاتر هویت در ۲۴ نوامبر ۱۹۰۲ بازی کرد، که در آن جیمز او نیل، پدر نمایشنامه‌نویس یوجین او نیل، بازی می‌کرد. او در نمایش بعدی‌اش در برادوی، در کمدی "پرستار مارژوری" در ۱۹۰۶ تحت عنوان H.B. Warner معرفی شد. او در ۱۳ تولید دیگر برادوی در طول حرفه‌اش ظاهر شد، از جمله "سوزان در جستجوی شوهر" و "یک تراژدی آپارتمانی" (۱۹۰۶) تا "سکوت" در ۱۹۲۵. او به فیلم‌های سینمایی روی آورد و در فیلم کوتاه "هارپ آف تارا" (۱۹۱۴) debut کرد. همچنین در سال ۱۹۱۴، او در فیلمی که توسط سسیل بی. دمیل برای شرکت Famous Players Lasky نوشته شده بود، "شکستن شبح" (۱۹۱۴) ظاهر شد، که در سال قبل در برادوی بازی کرده بود. وارنر به یک بازیگر اصلی و ستاره در فیلم‌های صامت تبدیل شد و اوج حرفه‌اش را با بازی در نقش عیسی در "پادشاه پادشاهان" (۱۹۲۷) تجربه کرد. عملکرد عالی او واقعاً با صفحه نمایش صامت تقویت شد و به مخاطب این امکان را داد که تصور کند عیسی چگونه صحبت می‌کند. وارنر می‌توانست در فیلم‌های صامت بسیار تأثیرگذار باشد، به‌ویژه در ملودرام "سورل و پسر" (۱۹۲۷) به عنوان پدری که برای پسرش همه چیز را قربانی می‌کند. با ورود فیلم‌های ناطق، او به یک بازیگر پشتیبان مشغول تبدیل شد. او یکی از بازیگران مورد علاقه فرانک کاپرا بود و در "آقای دیود به شهر می‌رود" (۱۹۳۶) ظاهر شد. دوباره توسط کاپرا انتخاب شد و برای بهترین بازیگر پشتیبان در "افق گمشده" (۱۹۳۷) نامزد شد. او همچنین در "نمی‌توانی آن را با خود ببری" (۱۹۳۸) و "آقای اسمیت به واشنگتن می‌رود" (۱۹۳۹) ظاهر شد. دیگر فیلم‌های مهم ناطق شامل "شیطان و دانیل وبستر" (۱۹۴۱) و "تاپر برمی‌گردد" (۱۹۴۱) بود. به جز نقش عیسی، نقشی که او امروز به یاد می‌آید در "این یک زندگی شگفت‌انگیز است" (۱۹۴۶) است که در آن نقش آقای گاور، داروساز را بازی کرد که توسط جورج بیلی جوان (شخصیت جیمز استوارت به عنوان کودک) از ارتکاب یک اشتباه دارویی مرگبار نجات پیدا کرد. H.B. Warner در "سنست بولوار" (۱۹۵۰) به عنوان خود ظاهر شد. آخرین نقش معتبر او به عنوان آمنیداب در "ده فرمان" (۱۹۵۶) دمیل بود، بازسازی نسخه صامت قبلی "ده فرمان" (۱۹۲۳). آخرین نقش او یک نقش کوچک بدون اعتبار در "رینجرهای داربی" (۱۹۵۸) بود.