بیوگرافی
از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد
چارلز هنری دانیل (۵ مارس ۱۸۹۴ – ۳۱ اکتبر ۱۹۶۳) یک بازیگر انگلیسی بود که دوران طولانی و معتبر خود را هم در صحنه و هم در فیلم‌ها سپری کرد. او شاید به خاطر نقش‌های شرورانه‌اش در فیلم‌هایی مانند دیکتاتور بزرگ، داستان فیلادلفیا و شاه‌ماهی شناخته شده‌تر...
از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد
چارلز هنری دانیل (۵ مارس ۱۸۹۴ – ۳۱ اکتبر ۱۹۶۳) یک بازیگر انگلیسی بود که دوران طولانی و معتبر خود را هم در صحنه و هم در فیلم‌ها سپری کرد. او شاید به خاطر نقش‌های شرورانه‌اش در فیلم‌هایی مانند دیکتاتور بزرگ، داستان فیلادلفیا و شاه‌ماهی شناخته شده‌تر باشد. دانیل فرصت‌های کمی برای بازی در نقش «مرد خوب» داشت، از جمله یک نقش حمایتی به عنوان فرانتس لیست در فیلم بیوگرافی «آواز عشق» (۱۹۴۷). نام خانوادگی او گاهی به صورت "دانیل" نوشته می‌شود.
اولین حضور دانیل در فیلم در سال ۱۹۲۹ در فیلم حسادت بود. او به عنوان پروفسور موریارتی در فیلم شرلوک هولمز با بازی بیسل راثبون و نیگل بروس به نام «زن سبز» (۱۹۴۵) ظاهر شد. او در سایر فیلم‌ها از جمله دیکتاتور بزرگ چارلی چاپلین (۱۹۴۰) (با بازی گاربیتش، به گونه‌ای که به "زباله" نزدیک باشد، که پارودی از یوزف گوبلز است) و دزد بدن (۱۹۴۵، با بازی بوریس کارلوف و بلا لوگوسی) و همچنین دو فیلم دیگر در سری شرلوک هولمز/بیسل راثبون: «صدای ترس» (۱۹۴۲) و «شرلوک هولمز در واشنگتن» (۱۹۴۳) با موریارتی دیگر، جورج زوکوه، بازی کرد.
دانیل در مقابل گرتا گاربوی در فیلم «کامیله» (۱۹۳۶) نقش بارون دِ وارویل را بازی کرد. یکی دیگر از موفقیت‌های اولیه او، بازی در نقش سسیل در «زندگی خصوصی الیزابت و اسکس» (۱۹۳۹) بود. او همچنین نقش لرد وولفینگهام خیانتکار (بدون نسبت با فرانسیس والسینگام) را در «شاه‌ماهی» (۱۹۴۰) ایفا کرد و در یکی از به یادماندنی‌ترین دوئل‌های شمشیرزنی که تاکنون فیلمبرداری شده، با ارول فلین جنگید. زمانی که مایکل کورتیز او را در این فیلم انتخاب کرد، هنری دانیل در ابتدا امتناع کرد چون نمی‌توانست شمشیر بازی کند. کورتیز با استفاده از سایه‌ها و نماهای از روی شانه، دوئل نهایی را به تصویر کشید و با استفاده از یک بدل، فلین را شمشیرزنی کرد و چهره‌های آن‌ها را به طور هوشمندانه در هم ادغام کرد.
به سمت پایان جنگ جهانی دوم، او در یکی از به یاد ماندنی‌ترین نقش‌های فیلم خود، به عنوان آقای بروکلهرست بی‌رحم در «جین ایر» (۱۹۴۴) ظاهر شد، در مقابل جوآن فونتاین که نقش ایر را بازی می‌کرد. در همان سال او در «مظنون» به عنوان همسایه‌ای که چارلز لاوتون را در حال باج‌گیری بازی می‌کند، ظاهر شد. در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، او در تلویزیون فعالیت زیادی داشت و همچنین به عنوان دکتر امیل زوریخ شیطانی در فیلم «چهار جمجمه جاناتان دریک» (۱۹۵۹) ساخته ادوارد ال. کاهن و در یک قسمت از «ماوریک»، «پپی» در مقابل جیمز گارنر در همان سال بازی کرد. او یک حرفه‌ای مطلق بود و همیشه در هنگام نیاز در صحنه حاضر بود و هنگام تأخیر در فیلمبرداری بی‌تاب می‌شد. به دلیل تحویل خشک و ساردونیک خود، دانیل به راحتی از فیلم‌های با بودجه بالا، مانند (بدون ذکر نام) طغیان در باونتی (۱۹۶۲)، به تلویزیون منتقل می‌شد. در سال ۱۹۵۷، دانیل به عنوان پادشاه چارلز دوم انگلستان در سری آنتولوژی NBC «نمایش جوزف کاتن» در قسمت «محاکمه سرهنگ بلود» با مایکل ویلیدینگ در نقش اصلی ظاهر شد. در همان سال او به عنوان وکیل instructing به وکیل مدافع اصلی چارلز لاوتون در «شاهد برای تعقیب» (۱۹۵۷) بازی کرد.
این بازیگر ادعا کرد که یکی از نقش‌های مورد علاقه‌اش، نقش ناظر تونی کورتس در فیلم تحسین‌شده بلیک ادواردز به نام «مستر کوری» (۱۹۵۷) بود، در زمانی که دوران حرفه‌ای بازیگر به وضوح در حال کاهش بود، اما دانیل برخی از بهترین و به یاد ماندنی‌ترین دیالوگ‌ها را در این فیلم داشت: «یک آقا هرگز چنگ نمی‌زند. آداب، آقای کوری. من آن‌ها را در هر شرایطی پیش‌نیاز می‌یابم.»
نمایش بیشتر
