Irene Rich

بیوگرافی

ایران ریچ (۱۳ اکتبر ۱۸۹۱ - ۲۲ آوریل ۱۹۸۸) یک بازیگر آمریکایی بود که در فیلم‌های صامت و فیلم‌های ناطق و همچنین در رادیو کار کرد. ریچ برای ویل راجرز کار کرد که او را در هشت فیلم به کار گرفت، از جمله "آب آب همه جا" (۱۹۲۰)، "مرز عجیب" (۱۹۲۰)،...

ایران ریچ (۱۳ اکتبر ۱۸۹۱ - ۲۲ آوریل ۱۹۸۸) یک بازیگر آمریکایی بود که در فیلم‌های صامت و فیلم‌های ناطق و همچنین در رادیو کار کرد. ریچ برای ویل راجرز کار کرد که او را در هشت فیلم به کار گرفت، از جمله "آب آب همه جا" (۱۹۲۰)، "مرز عجیب" (۱۹۲۰)، "فقط من را جیم صدا کن" (۱۹۲۰)، "پسران باید پسران باشند" (۱۹۲۱) و "دیوانه طناب‌زن" (۱۹۲۱). او اغلب نقش زنان جامعه را بازی می‌کرد، مانند در اقتباس ۱۹۲۵ از "طرفدار لیدی ویندرمیر" و همچنین در "ملکه یوکان" (۱۹۴۰). در دو تا از آخرین فیلم‌هایش، او نقش یک همسر و مادر مرز نشین را بازی کرد: او مادر شخصیت گیل راسل در فیلم "فرشته و بدمن" جان وین (۱۹۴۷) بود؛ در داستان سواره نظام جان فورد "قلعه آپاچی" (۱۹۴۸) او نقش خانم اوورک، همسر گروهبان اوورک (وارد باند) را ایفا کرد. در دهه ۱۹۳۰، ریچ کارهای زیادی در رادیو انجام داد. از ۱۹۳۳ تا ۱۹۴۴، او میزبان یک برنامه آنتولوژی ملی از مینی درام‌های سریالی به نام "جان عزیز" (معروف به "شو ایران ریچ") بود. بازیگر اصلی او گیل گوردون بود (که بعداً نقش رئیس عصبانی لوسیله بال "آقای مونی" را در تلویزیون بازی کرد). ریچ در تولیدات صحنه‌ای نیز ظاهر شد، از جمله "هفت کلید به بالدوپیت" (۱۹۳۵) که با بازی جورج م. کوهان، خالق نمایشنامه، و بعداً "وقتی دختران می‌روند" در ۱۹۴۸ بود. ریچ دو ستاره در پیاده‌روی ستاره‌های هالیوود دارد، یکی برای مشارکتش در صنعت سینما در ۶۲۲۵ بولوار هالیوود و دیگری برای مشارکت‌هایش در صنعت رادیو در ۶۱۵۰ بولوار هالیوود.