بیوگرافی
Begum Akhtar با نام اصلی آختری بای فیض آبادی متولد شد. او به یک خانواده اشرافی در لکهنو تعلق داشت که به روزهای سختی افتاده بود. او بعدها ادعا کرد که پدرش، اصغر حسین، قاضی بوده و به شدت با خوانندگی او مخالفت کرده است. اما حقیقت این بود که...
Begum Akhtar با نام اصلی آختری بای فیض آبادی متولد شد. او به یک خانواده اشرافی در لکهنو تعلق داشت که به روزهای سختی افتاده بود. او بعدها ادعا کرد که پدرش، اصغر حسین، قاضی بوده و به شدت با خوانندگی او مخالفت کرده است. اما حقیقت این بود که مادرش، مستر بیگم، برای امرار معاش می‌خواند و به طور فنی یک طوایف بود. مستر بیگم به زودی متوجه شد که دخترش استعداد رسیدن به اوج را دارد. بیگم آختار در سن سیزده سالگی با مادرش در صحنه اجرا کرد و در پانزده سالگی اولین اجرای عمومی خود را داشت که در آن رئیس رکوردهای HMV به سرعت طرفدار او شد و او را متقاعد کرد که یک رکورد ضبط کند. چهره و چشمان او بسیار بیانی بود و او به خوبی سبک خوانندگی احساسی "بهاو باتانا" را می‌شناخت.
او تحت آموزش استاد آدا محمد خان از گرانای پتیالا تربیت شد. او در موسیقی کلاسیک سبک، به ویژه غزل، مهارت پیدا کرد. او همچنین از سال 1933 در فیلم‌ها بازی کرد و با فیلم "روتی" در سال 1942 به موفقیت بزرگی دست یافت. از سال 1943، او زیر نظر استاد وحید خان از گرانای کیرانا تحصیل کرد. در سال 1946، او با استیاق احمد عباسی، نواب کاکوری، ازدواج کرد. همسرش نمی‌خواست او بخواند و می‌خواست او زندگی یک زن محترم را داشته باشد. او تلاش کرد تا سیگار را ترک کند و به طور مناسب مطیع باشد، اما بدون موسیقی‌اش دلتنگ شد و در نهایت او مجبور به تسلیم شد. او در سال 1949 یک ضبط اجرا کرد و برای رادیو لکهنو خواند. او شکوفا شد و همسرش اجازه داد که دوباره کنسرت‌هایش را شروع کند. احترام جدید او بسیاری از طرفداران و دانشجویان را به خود جلب کرد و برای آن‌ها گذشته‌اش را دوباره اختراع کرد و ریشه‌هایش را در زیر فرهنگ طوایف پنهان کرد. بعدها، وقتی یکی از دانشجویان کاملاً محترم او، شانتی هیرا نند، زندگی‌نامه‌اش را نوشت، همه این‌ها حذف یا نادیده گرفته شد. این همان چیزی بود که بیگم آختار می‌خواست؛ برخلاف خوانندگانی مانند گوهار جان، او از تفاوتش خجالت می‌کشید و می‌خواست در جامعه بالا پذیرفته شود.
بیگم آختار در محبوبیت غزل‌ها و همچنین سبک‌های کلاسیک سبک مانند تومری، دادرا و غیره تأثیرگذار بود. سبک ممتاز و برتری کلاسیک او استانداردهای موفقیت موسیقایی را در این زمینه تعیین کرد. او حضور صحنه‌ای خیره‌کننده داشت و به راحتی با شنوندگانش ارتباط برقرار می‌کرد. در سال 1968، او جایزه پادما شری و در سال 1972 جایزه آکادمی هنرهای نمایشی را دریافت کرد. شخصیت‌های معروفی مانند استاد باده غلام علی خان و استاد امیر خان کار او را ستایش کردند. بیگم آختار همیشه می‌گفت که دوست دارد تا آخرین روز زندگی‌اش بخواند، و این آرزوی او برآورده شد، زیرا در سال 1974 بلافاصله پس از اجرا در احمدآباد در 30 اکتبر درگذشت. دولت هند در سال 1975 به‌طور پس از مرگ، جایزه پادما بوشان را به او اعطا کرد.
نمایش بیشتر
