بیوگرافی
لیزا می (متولد ۱۲ مارس ۱۹۴۶) یک بازیگر، خواننده، رقاص و طراح رقص آمریکایی است. او به خاطر حضور قدرتمند روی صحنه و صدای آلتوی قوی‌اش شناخته شده است و در میان گروه کمی از هنرمندان قرار دارد که موفق به کسب امی، گرمی (جایزه افسانه گرمی)، اسکار و تونی...
لیزا می (متولد ۱۲ مارس ۱۹۴۶) یک بازیگر، خواننده، رقاص و طراح رقص آمریکایی است. او به خاطر حضور قدرتمند روی صحنه و صدای آلتوی قوی‌اش شناخته شده است و در میان گروه کمی از هنرمندان قرار دارد که موفق به کسب امی، گرمی (جایزه افسانه گرمی)، اسکار و تونی (EGOT) شده‌اند. می یک شوالیه از لژیون افتخار فرانسه است.
او دختر بازیگر و خواننده جودی گارلند و کارگردان وینسنت مینلی است. می در لس آنجلس متولد شد، بخشی از کودکی‌اش را در اسکارزدیل، نیویورک گذراند و در سال ۱۹۶۱ به نیویورک سیتی نقل مکان کرد جایی که کار خود را به عنوان بازیگر تئاتر موزیکال، هنرمند کلوپ شبانه و هنرمند موسیقی پاپ سنتی آغاز کرد. او در سال ۱۹۶۳ در بازسازی آفلاین تئاتر «بهترین قدم به جلو» به طور حرفه‌ای روی صحنه رفت و برای بازی در «فلورا، تهدید قرمز» در سال ۱۹۶۵ جایزه تونی بهترین بازیگر زن در یک موزیکال را دریافت کرد که آغاز همکاری مادام‌العمرش با جان کندر و فرد اب بود. آن‌ها بسیاری از نمایش‌های آینده می و سریال‌های تلویزیونی‌اش را نوشتند، تولید کردند یا کارگردانی کردند و به ایجاد شخصیت صحنه‌ای او به عنوان یک بازمانده با استایل کمک کردند، از جمله اجراهای تعیین‌کننده‌اش از سرودهای بقا ("نیویورک، نیویورک"، "کاباره" و "شاید این بار"). همراه با نقش‌هایش در صحنه و صفحه نمایش، این شخصیت و سبک اجراهایش به وضعیت می به عنوان یک نماد ماندگار همجنس‌گرا کمک کرد.
یک اجرای برجسته در فیلم درام «ککوی استریل» (۱۹۶۹) نقطه عطفی در سینما برای می بود و او را نامزد جایزه آکادمی بهترین بازیگر کرد. او بعداً برای بازی‌اش به عنوان سالی بویلز در فیلم موزیکال «کاباره» (۱۹۷۲) جایزه را دریافت کرد که او را به شهرت بین‌المللی رساند. بیشتر فیلم‌های بعدی او، از جمله «لکی لیدی» (۱۹۷۵)، «نیویورک، نیویورک» (۱۹۷۷)، «اجاره‌نشین» (۱۹۸۸) و «استپینگ اوت» (۱۹۹۱) به اندازه کافی موفق نبودند، به جز فیلم پرفروش و تحسین‌شده «آرتور» (۱۹۸۱) که می در آن بازی کرد. او برای «لکی لیدی»، «نیویورک، نیویورک» و «آرتور» نامزد جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر در فیلم سینمایی – موزیکال یا کمدی شد. او چندین بار به برادوی بازگشت، از جمله در «اکت» (۱۹۷۷)، که برای آن جایزه تونی دومش را دریافت کرد، همچنین «رینک» (۱۹۸۴) و «لیزا در پالاس....» (۲۰۰۸). می همچنین در قالب‌های مختلف تلویزیونی کار کرده و از اواخر دهه ۱۹۷۰ بر روی اجراهای سالن موسیقی و کلوپ شبانه تمرکز کرده است. اجرای کنسرت‌های او در کارنگی هال در سال‌های ۱۹۷۹ و ۱۹۸۷ و در رادیو سیتی موزیک هال در سال‌های ۱۹۹۱ و ۱۹۹۲ به عنوان یکی از موفق‌ترین‌هایش شناخته می‌شود. از سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۰، او با فرانک سیناترا و سامی دیویس جونیور در "فرانک، لیزا و سامی: رویداد نهایی" تور اجرا کرد.
توضیحات فوق از مقاله ویکی‌پدیا لیزا می، تحت مجوز CC-BY-SA، فهرست کامل مشارکت‌کنندگان در ویکی‌پدیا.
نمایش بیشتر
