بیوگرافی
مارگیت کارستنزن (۲۹ فوریه ۱۹۴۰ – ۱ ژوئن ۲۰۲۳) یک بازیگر تئاتر و فیلم آلمانی بود که بیشتر به خاطر نقش‌هایش در آثار راینر ورنر فاسبیندر خارج از آلمان شناخته می‌شود.
کارستنزن در شهر کییل در شمال آلمان به دنیا آمد و بزرگ شد. پس از فارغ‌التحصیلی از دبیرستان محلی در...
مارگیت کارستنزن (۲۹ فوریه ۱۹۴۰ – ۱ ژوئن ۲۰۲۳) یک بازیگر تئاتر و فیلم آلمانی بود که بیشتر به خاطر نقش‌هایش در آثار راینر ورنر فاسبیندر خارج از آلمان شناخته می‌شود.
کارستنزن در شهر کییل در شمال آلمان به دنیا آمد و بزرگ شد. پس از فارغ‌التحصیلی از دبیرستان محلی در سال ۱۹۵۸، بازیگری را در Hochschule für Musik und Theater Hamburg مطالعه کرد. این آموزش منجر به اولین حضورهای او روی صحنه در کلاوه، هایلبرون، مونیخ و برانشوایگ شد. در سال ۱۹۶۵، کارستنزن یک قرارداد چهار ساله با تئاتر آلمانی در هامبورگ آغاز کرد.
در سال ۱۹۶۹، او به خاطر کارش در تئاتر آم گوته‌پلاتز در برمن، جایی که برای اولین بار با کارگردان راینر ورنر فاسبیندر آشنا شد، به شهرت محلی دست یافت. سپس تحت هدایت او در یک کمدی از کارلو گلدونی ونیزی قرن هجدهم، کافه (که در سال ۱۹۷۰ برای تلویزیون ضبط شد) کار کرد و توجه ملی را در آلمان غربی جلب کرد. او به‌دنبال آن نقش قاتل زنجیره‌ای گیشه گوتفرید را در نخستین نمایش نمایشنامه خود فاسبیندر با عنوان آزادی برمن (که همچنین در سال ۱۹۷۲ تلویزیونی شد) ایفا کرد و سپس در نقش اصلی اقتباس او از هنریک ایبسن به نام نورا هلمر (که در سال ۱۹۷۴ تلویزیونی شد) بر اساس خانه عروسکی بازی کرد. خارج از تئاتر، کارستنزن نقش‌های اصلی را در فیلم‌های فاسبیندر از جمله اشک‌های تلخ پترای فون کانت (۱۹۷۲)، مارtha (۱۹۷۴)، ترس از ترس (۱۹۷۵)، سفر مادر کیوستر به بهشت (۱۹۷۵)، دماغ شیطان (۱۹۷۶)، رولت چینی (۱۹۷۶) و زنان در نیویورک (۱۹۷۷) ایفا کرد. او همچنین در قسمت‌هایی از دو تولید تلویزیونی فاسبیندر ظاهر شد: هشت ساعت روز نمی‌شود (۱۹۷۲) و برلین الکساندرپلاتز (۱۹۸۰).
از سال ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۶، کارستنزن یک قرارداد بازیگری ثابت در دارمشتات داشت. در سال ۱۹۷۷، او به برلین غربی نقل مکان کرد و در Staatliche Schauspielbühnen که به شدت مورد توجه بود، اجرا کرد. در سال ۱۹۸۲، او به اشتوتگارت منتقل شد تا با کارگردان هانس‌گونتر هایمه کار کند و در یک سری نمایشنامه‌هایی که توسط او کارگردانی شد، ظاهر شد.
در این زمان، کارستنزن همچنین در تولیدات فیلم بین‌المللی مانند تسخیر (۱۹۸۱) اثر آندژه ژوالسکی و برداشت خشمگین (۱۹۸۵) اثر اگنیشکا هولند کار کرد؛ دومی برای جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی زبان نامزد شد. تا اواخر دهه ۱۹۸۰، او روابط کاری مستمری با کارگردانان آلمانی ورنر شروتر، کریستوف شلینگنف و لئاندرا هاوسمن توسعه داده بود.
در فصل ۲۰۰۳–۰۴، کارستنزن در تئاتر بورگ وین، در نخستین نمایش نمایشنامه البریده یلینک به نام بامبیلند تحت هدایت شلینگنف ظاهر شد. در فصل ۲۰۰۷–۰۸ کارستنزن به مستند تلویزیونی اتریشی-آلمانی آقای کارل – شخصی برای مردم، به کارگردانی کورت مایر کمک کرد.
در سال ۲۰۱۶، او هنوز در تلویزیون حاضر بود و در سریال طولانی‌مدت تاتورت ظاهر شد.
کارستنزن در طول حرفه خود جوایز زیادی دریافت کرد. از جمله این جوایز می‌توان به جایزه فیلم آلمان در سال ۱۹۷۳ (طلا) برای بازیگری‌اش در اشک‌های تلخ پترای فون کانت و جایزه فیلم بایرن در سال ۲۰۰۲ برای بازیگری‌اش در رقص خرده‌ریزها اشاره کرد. در سال ۱۹۷۲ او به عنوان بهترین بازیگر سال از سوی انجمن منتقدان فیلم آلمان انتخاب شد. در سال ۲۰۱۹، او جایزه گوتس-جرج-پریز را برای کارنامه زندگی‌اش دریافت کرد.
نمایش بیشتر
