Mickey Rooney

بیوگرافی

از ویکی‌پدیا، دایره‌المعارف آزاد میکی رونی (با نام اصلی جوزف یول جونیور؛ ۲۳ سپتامبر ۱۹۲۰ – ۶ آوریل ۲۰۱۴) یک بازیگر، کمدین، تهیه‌کننده و شخصیت رادیویی آمریکایی بود. در طول یک حرفه که نه دهه به طول انجامید و تا مدت کوتاهی قبل از مرگش ادامه داشت، او در بیش از...

از ویکی‌پدیا، دایره‌المعارف آزاد میکی رونی (با نام اصلی جوزف یول جونیور؛ ۲۳ سپتامبر ۱۹۲۰ – ۶ آوریل ۲۰۱۴) یک بازیگر، کمدین، تهیه‌کننده و شخصیت رادیویی آمریکایی بود. در طول یک حرفه که نه دهه به طول انجامید و تا مدت کوتاهی قبل از مرگش ادامه داشت، او در بیش از ۳۰۰ فیلم بازی کرد و از آخرین ستاره‌های زنده دوران فیلمSilent بود. در اوج کارنامه‌ای که با افت‌ها و بازگشت‌ها مشخص شده بود، رونی نقش اندی هاردی را در مجموعه‌ای از ۱۶ فیلم در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ ایفا کرد که ارزش‌های خانوادگی آمریکایی را به تصویر می‌کشید. به عنوان یک هنرمند چندجانبه، او در اواخر دوران حرفه‌ای‌اش به یک بازیگر شخصیت مشهور تبدیل شد. لورنس الیویه یک‌بار گفت که او رونی را "بهترین کسی که تاکنون بوده" می‌داند. کلارنس براون، که او را در دو تا از نخستین نقش‌های درامش، ملیت و کمدی انسانی، کارگردانی کرد، گفت او "نزدیک‌ترین چیز به یک نابغه‌ای است که با آن کار کرده‌ام". رونی نخستین بار به عنوان یک کودک در وادویل اجرا کرد و در سن شش سالگی فیلم‌اش را آغاز کرد. در ۱۴ سالگی، نقش پاک را در نمایش و سپس در اقتباس فیلم ۱۹۳۵ از رویاهای شب تابستان ایفا کرد. منتقد دیوید تامسون بازی او را به عنوان "یکی از جالب‌ترین تکه‌های جادو در سینما" ستایش کرد. در سال ۱۹۳۸، او در فیلم پسران شهر بازی کرد. در ۱۹ سالگی، او نخستین نوجوانی بود که برای نقش اصلی‌اش در "بچه‌ها در آغوش" نامزد دریافت اسکار شد و در سال ۱۹۳۹ جایزه ویژه جوانان آکادمی را دریافت کرد. در اوج کارنامه‌اش بین سنین ۱۵ تا ۲۵، او ۴۳ فیلم ساخت که او را به یکی از موفق‌ترین بازیگران مترو گلدوین مایر و مورد علاقه رئیس استودیو MGM، لوئیس بی. مایر، تبدیل کرد. رونی از ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۱ بالاترین جاذبه باکس آفیس بود و یکی از پردرآمدترین بازیگران آن دوران، اما حرفه‌اش هرگز به آن اوج‌ها بازنگشت. او در طول جنگ جهانی دوم به ارتش احضار شد و تقریباً دو سال را صرف سرگرمی بیش از دو میلیون سرباز در صحنه و رادیو کرد و به خاطر اجرای خود در مناطق جنگی یک ستاره برنزی دریافت کرد. پس از بازگشت از جنگ در سال ۱۹۴۵، او برای نقش‌های نوجوانی خیلی بزرگ شده بود اما برای تبدیل شدن به یک ستاره بزرگسال خیلی کوتاه بود و نتوانست به همان اندازه نقش‌های اصلی بگیرد. با این حال، محبوبیت رونی با نقش‌های فرعی مورد استقبال در فیلم‌هایی مانند "صبحانه در تیفانی" (۱۹۶۱)، "رکوییم برای یک سنگین‌وزن" (۱۹۶۲)، "این یک دنیای دیوانه، دیوانه، دیوانه، دیوانه است" (۱۹۶۳) و "اسب سیاه" (۱۹۷۹) دوباره تجدید شد. در اوایل دهه ۱۹۸۰، او به برادوی در "شکر بچه‌ها" بازگشت و دوباره به یک ستاره مشهور تبدیل شد. رونی صدها بار در تلویزیون ظاهر شد، از جمله در درام‌ها، برنامه‌های تنوع و برنامه‌های گفت‌وگو، و در سال ۱۹۸۲ یک امی و همچنین یک گلدن گلوب برای نقش‌اش در "بیل" (۱۹۸۱) دریافت کرد.