Noël Coward

بیوگرافی

سر نوئل پیرس کلاورد (۱۶ دسامبر ۱۸۹۹ – ۲۶ مارس ۱۹۷۳) یک نمایش‌نامه‌نویس، آهنگساز، کارگردان، بازیگر و خواننده انگلیسی بود که به خاطر نبوغ، زرق و برق و آنچه مجله تایم به آن "احساس سبک شخصی، ترکیبی از جسارت و شیک، ژست و آرامش" می‌نامید، شناخته شده است. او در تِدینگتون،...

سر نوئل پیرس کلاورد (۱۶ دسامبر ۱۸۹۹ – ۲۶ مارس ۱۹۷۳) یک نمایش‌نامه‌نویس، آهنگساز، کارگردان، بازیگر و خواننده انگلیسی بود که به خاطر نبوغ، زرق و برق و آنچه مجله تایم به آن "احساس سبک شخصی، ترکیبی از جسارت و شیک، ژست و آرامش" می‌نامید، شناخته شده است. او در تِدینگتون، حومه لندن به دنیا آمد و در کودکی به یک آکادمی رقص در لندن رفت و در سن یازده سالگی اولین اجرای حرفه‌ای خود را انجام داد. به عنوان یک نوجوان، او به جامعه بالا که بیشتر نمایش‌نامه‌هایش در آن می‌گذشت، معرفی شد. کلاورد به موفقیت پایدار به عنوان یک نمایش‌نامه‌نویس دست یافت و بیش از ۵۰ نمایش‌نامه از نوجوانی به بعد منتشر کرد. بسیاری از آثار او، مانند تب هویج، زندگی خصوصی، طراحی برای زندگی، خنده حاضر و روح شاداب، در فهرست معمول تئاتر باقی مانده‌اند. او صدها آهنگ ساخت و علاوه بر آن بیش از یک دوجین اثر تئاتر موزیکال (از جمله اپرتا بیتر سوییت و کمدی‌های ریو) و همچنین شعر، چندین جلد داستان کوتاه، رمان پومپ و سرزمین و یک خودزندگی‌نامه سه جلدی نوشت. حرفه بازیگری و کارگردانی کلاورد در تئاتر و فیلم شش دهه به طول انجامید که در طی آن در بسیاری از آثار خود بازی کرد. در آغاز جنگ جهانی دوم، کلاورد برای کارهای جنگی داوطلب شد و اداره تبلیغات بریتانیا را در پاریس اداره کرد. او همچنین با سرویس مخفی کار کرد و سعی کرد از نفوذ خود برای متقاعد کردن عموم مردم و دولت آمریکا به کمک به بریتانیا استفاده کند. کلاورد در سال ۱۹۴۳ جایزه افتخاری آکادمی را برای درام فیلم دریایی‌اش، "در کجا خدمت می‌کنیم" به دست آورد و در سال ۱۹۶۹ به عنوان شوالیه منصوب شد. در دهه ۱۹۵۰ موفقیت تازه‌ای به عنوان یک هنرمند کابرِه به دست آورد و آهنگ‌های خود را مانند "سگ‌های دیوانه و انگلیسی‌ها"، "افتخار لندن" و "به مهمانی شگفت‌انگیزی رفتم" اجرا کرد. نمایش‌نامه‌ها و آهنگ‌های او در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ محبوبیت تازه‌ای پیدا کردند و کار و سبک او همچنان بر فرهنگ عامه تأثیر می‌گذارد. کلاورد به طور علنی همجنس‌گرایی خود را تأیید نکرد، اما پس از مرگش توسط بیوگراف‌هایی از جمله گراهام پاین، شریک طولانی‌مدتش، و در یادداشت‌ها و نامه‌های کلاورد که پس از مرگش منتشر شد، به صورت صریح مورد بحث قرار گرفت. تئاتر سابق آلبری (که در ابتدا تئاتر جدید نامیده می‌شد) در لندن به احترام او در سال ۲۰۰۶ به تئاتر نوئل کلاورد تغییر نام داد.