بیوگرافی
پاتریک جوزف نوئل پرسل (۲۳ دسامبر ۱۹۰۰ – ۳ مارس ۱۹۸۵) بازیگر برجسته ایرلندی در صحنه، سینما و تلویزیون بود. او در فیلم موبی دیک (۱۹۵۶) و فیلم طغیان در کشتی بونتی (۱۹۶۲) حضور داشت.
پاتریک جوزف نوئل پرسل، فرزند حراجی دابلین، پیرس پرسل و همسر دومش کاترین (زاده هوبان)، یک...
پاتریک جوزف نوئل پرسل (۲۳ دسامبر ۱۹۰۰ – ۳ مارس ۱۹۸۵) بازیگر برجسته ایرلندی در صحنه، سینما و تلویزیون بود. او در فیلم موبی دیک (۱۹۵۶) و فیلم طغیان در کشتی بونتی (۱۹۶۲) حضور داشت.
پاتریک جوزف نوئل پرسل، فرزند حراجی دابلین، پیرس پرسل و همسر دومش کاترین (زاده هوبان)، یک فروشنده آثار عتیقه بود. او در ۱۱a، خیابان مرسر پایین، یکی از دو خانه متعلق به خانواده مادرش به دنیا آمد.
پرسل در مدرسه سینگ استریت CBS تحصیل کرد. او در حین ساخت دستگاه‌های فروش سیگار نوک انگشت شست راستش را از دست داد و همچنین به دلیل یک حادثه دیگر در حین apprenticeship به عنوان نجار، تمام انگشت شست چپش را از دست داده بود، ویژگی که در فیلم طغیان در کشتی بونتی (۱۹۶۲) برای تأثیر دراماتیک بهره‌برداری کرد.
پرسل در سن ۱۲ سالگی در تئاتر گایدی دابلین کار خود را در صنعت نمایش آغاز کرد. او بعداً در یک عمل وادویل با جیمی او دیو در ایرلند تور کرد. پرسل که در کلاسیک‌ها در دابلین آموزش دیده بود، در سال ۱۹۳۴ به فیلم‌ها وارد شد. او در فیلم کاپیتان بایکات (۱۹۴۷) و به عنوان ملوان سالخورده‌ای که مرگش عاشق‌های آینده را در اولین نسخه فیلم صدا دار از لاگون آبی (۱۹۴۹) به جزیره‌ای رها کرد، بازی کرد. او همچنین در موبی دیک (۱۹۵۶) به عنوان یکی از اعضای خدمه کاپیتان آهاب، دن اوفلارتی در قسمت اول، عظمت قانون، از طغیان ماه (۱۹۵۷)، یک شکارچی در فهرست آدریان مسنجر (۱۹۶۳) و یک بارمن در مرد مکینتاش (۱۹۷۳) بازی کرد؛ دو فیلم آخر توسط جان هیوستون کارگردانی شدند. در سال ۱۹۵۵، او به صورت گاه و بیگاه در سریال تلویزیونی بریتانیایی باکنی‌ها (که در سال ۱۹۵۶ به تلویزیون آمریکا عرضه شد) حضور داشت. او یک مستند هیرنی به نام هفت شگفتی ایرلند (۱۹۵۹) را روایت کرد. در سال ۱۹۶۲، او نقش ویلیام مک‌کوی پرشور را در طغیان در کشتی بونتی لوئیس میلستون ایفا کرد. او در یک قسمت از برنامه دنی تامس (۱۹۶۳) به عنوان یک خویشاوند کم‌حرف ایرلندی به شخصیت دنی ویلیامز، که بازیگر لبنانی-آمریکایی دنی تامس بود، بازی کرد. در سال ۱۹۷۱، او نقش خاخام مهربان را در درام موزیکال کودکانه پرواز کبوترها ایفا کرد. او در سال ۱۹۵۸ موضوع برنامه این زندگی شماست بود که در آن توسط ایمن اندروز در تئاتر تلویزیونی بی‌بی‌سی غافلگیر شد. پرسل همچنین به عنوان خواننده شناخته شد. بلافاصله پس از جنگ جهانی دوم، آهنگساز لئو مگیور "پیاده‌روی دابلین" را برای او نوشت. او این آهنگ را به مدت سال‌ها به صورت زنده اجرا کرد و بعداً آن را برای لیبل گلنساید ضبط کرد. با این حال، این ضبط موفقیت‌آمیز نبود. همان‌طور که پرسل سال‌ها بعد به یاد آورد، "فکر نمی‌کنم یک نفر در دنیا آن را خریداری کرده باشد." با این حال، با گذشت زمان، این آهنگ به یکی از محبوب‌ترین آهنگ‌ها درباره دابلین تبدیل شد و در برنامه‌های رادیویی بی‌شماری پخش شد. در سال‌های پایانی عمرش، پرسل از سوی خبرنگار RTÉ، کالم کانلی، سوال شد که آیا در طول سال‌ها حق امتیاز زیادی دریافت کرده است. پرسل پاسخ داد: "هیچ پنی. من این را به عنوان یک لطف برای دوستم، لئو مگیور، که آن را نوشته بود، ضبط کردم. هیچ قراردادی یا چیزی نبود، بنابراین هرگز دستمزد یا پرداختی نداشتم."
در سال ۱۹۸۱ (در یوتیوب ۱۹۷۴) او یک نسخه سخنرانی از "دابلین در زمان‌های نادر قدیمی" نوشته پیت سنت جان را ضبط کرد.
در ژوئن ۱۹۸۴، پرسل آزادی شهر دابلین را دریافت کرد. نه ماه بعد، او در زادگاهش در سن ۸۴ سالگی درگذشت.
در ۷ ژوئیه ۱۹۴۱، پرسل با بازیگر سابق کودک، ایلین مارمیون، ازدواج کرد. آنها چهار پسر داشتند.
نمایش بیشتر
