بیوگرافی
هُپِه در رُستوک متولد شد و به یکی از بازیگران برجسته تئاتر و سینما در آلمان تبدیل شد. او در یک خانواده ثروتمند صاحب زمین به دنیا آمد و در ابتدا در املاک خصوصی پدرش تحصیلات خصوصی را گذرانید. سپس به مدرسه‌ای در برلین و ویمار رفت، جایی که شروع...
هُپِه در رُستوک متولد شد و به یکی از بازیگران برجسته تئاتر و سینما در آلمان تبدیل شد. او در یک خانواده ثروتمند صاحب زمین به دنیا آمد و در ابتدا در املاک خصوصی پدرش تحصیلات خصوصی را گذرانید. سپس به مدرسه‌ای در برلین و ویمار رفت، جایی که شروع به حضور در تئاتر کرد.
هُپِه اولین بار در ۱۷ سالگی به عنوان یکی از اعضای تئاتر آلمانی برلین تحت کارگردانی مکس رینهارت به صحنه رفت. در ۱۹۳۵ او توسط بازیگر و کارگردان جنجالی آلمانی، گوستاو گروندگنز، که مدیر تئاتر ایالتی پروس تحت رژیم نازی بود، استخدام شد. آنها از ۱۹۳۶ تا ۱۹۴۶ ازدواج کردند تا اینکه طلاق گرفتند. هُپِه سال‌ها بعد از پایان ازدواج گفت: "او عشق من بود، اما هرگز عشق بزرگ من نبود، آن کار بود."
گفته می‌شود یکی از شخصیت‌های فیلم "مفستو" بر اساس او ساخته شده است. هُپِه هیچ پنهانی از ارتباطاتش با نخبگان نازی در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۴۰ نداشت، از جمله دعوت به شام توسط هیتلر. نقش او در "دِر شیملرایتر" (راننده اسب سفید، ۱۹۳۴) او را تقریباً بلافاصله مشهور کرد و چهره "آریایی" او را به محبوب نخبگان نازی تبدیل کرد. بعداً هُپِه این دوره از زندگی‌اش را "صفحه سیاه در کتاب طلایی‌ام" نامید.
در زمان بازیگری‌اش در تئاتر ایالتی پروس، هُپِه رویکرد تحلیلی خود را به بازیگری توسعه داد که به گفته خودش شامل "تجزیه هر جمله" و دادن درخشش به استفاده از زبان بود. این روش در طول زندگی حرفه‌ای‌اش با او همراه بود. در ۱۹۴۶ تنها فرزندش، بندیکت یوهان پرسی گروندگنز، به دنیا آمد.
چهار سال بعد از طلاقش از گروندگنز، هُپِه موفقیت بزرگی به عنوان بلانچ دبوآ در "یک تراموا به نام هوس" تنسی ویلیامز به دست آورد و به تدریج نقش‌های آوانگاردی بازی کرد که توسط نویسندگان همچون هاینر مولر و توماس برنارد نوشته شده بودند، که او نیز در زندگی خصوصی شریک او شد. او به یکی از بازیگران محبوب کارگردانان جوان و آیکونوکلاستیک مثل کلاوس پِیمن، رابرت ویلسون و فرانک کاستورف تبدیل شد.
هُپِه در سال ۲۰۰۲ به علت بیماری طبیعی در زیگسدورف، باواریا درگذشت و در سن ۹۳ سالگی بود. کلاوس پِیمن از تئاتر برلینر انسمل که آخرین اجرای هُپِه را در "صعود غیرقابل مقاومت آرتورو اوی" برتولت برشت در دسامبر ۱۹۹۷ نشان داد، گفت: "تئاتر آلمان ملکه‌اش را از دست داده است." در یکی از آخرین مصاحبه‌هایش هُپِه گفت: "هر روز سعی می‌کنم خوشبختی را به دست آورم. این نیاز به انضباط دارد، فضیلت هر بازیگر نسبتاً خوب."
نمایش بیشتر
