بیوگرافی
فیلیپ کلاونوت یکی از بزرگ‌ترین بازیگران نسلی است که در دهه‌های 1960 و 1970 به ماجراجویی در زمینه خلق‌های جمعی پرداخته و قصد داشت به مخاطبی جدید و مردمی دست یابد، مشابه ژان ویلار یا آریانه منوشکین. از 1962 تا 1965، او در کلاس‌های مرکز دراماتیک شرق که تحت هدایت...
فیلیپ کلاونوت یکی از بزرگ‌ترین بازیگران نسلی است که در دهه‌های 1960 و 1970 به ماجراجویی در زمینه خلق‌های جمعی پرداخته و قصد داشت به مخاطبی جدید و مردمی دست یابد، مشابه ژان ویلار یا آریانه منوشکین. از 1962 تا 1965، او در کلاس‌های مرکز دراماتیک شرق که تحت هدایت هوبرت ژینیو، پل لفر و کلود پتی‌پی‌یر بود، شرکت می‌کند. به طور همزمان، او به مطالعه ارگ، کلاوسین و پیانو ادامه می‌دهد. پس از دو سال خدمت سربازی (1965-1967) که در آن زبان آلمانی را می‌آموزد، به عضویت خانه فرهنگ بورژ می‌پیوندد که به رهبری گابریل مونه است. در سال 1971، او در آغاز تئاتر امید با ژان جوردهویل و ژان-پی‌یر وینسنت شرکت می‌کند و سپس در سال 1976 به مدرسه TNS (مدرسه عالی هنر دراماتیک استراسبورگ) که به همین ژان-پی‌یر وینسنت هدایت می‌شود، می‌پیوندد. از 1985 تا 1987، او در کمدی-فرانسز اقامت دارد. فیلیپ کلاونوت هم در آثار کلاسیک و هم در تئاتر معاصر بازی می‌کند. او را در «می‌سانتروپ» اثر مولیر یا «مکبث» اثر شکسپیر (دو کارگردانی از ژان-پی‌یر وینسنت) می‌بینیم؛ در «پرنس هومبرگ» اثر کلیست (کارگردانی متیاس لانگهوف)، «جره شکسته» از همان کلیست (کارگردانی برنارد سوبل)؛ در «مدرسه زنان» اثر مولیر (کارگردانی برنارد سوبل)، «برادر رماو» اثر دیدرو (کارگردانی ژان-ماری سیمون)، در «آرتو مومو یا کنفرانس کلمبی پیر» و «تاریخ واقعی آرتو مومو» از آنتوان آرتو، جایی که او نقش نویسنده را ایفا می‌کند، در «یک بند در برابر اقیانوس آرام» اثر مارگریت دوراس یا «در جنگل شهرها» از برشت (کارگردانی استفان براونشویگ)، در «زندگی خودخواه فیتزر» از همان برشت (زیر نظر برنارد سوبل)، در «شایعه در وال استریت» اثر برنارد شاتلیه، بر اساس «بارتلبی» اثر ملیویل (کارگردانی برانژر بونووین) یا «پیشگامان در اینگولشتات» اثر ماری‌لویی فلیسر به صحنه می‌آید. به عنوان کارگردان، او به خاطر «آنا کریستی» اثر اوژن او نیل در ژنو در سال 2000 شناخته می‌شود - نمایشی که در تئاتر ژرار فیلیپ در ویلیوربانه در سال 2001 دوباره اجرا می‌شود. علاوه بر این، او همچنین «او که دروغ می‌گوید» را بر اساس mystique معروف ایتالیایی آنجله دی فولیگنو نوشته است. اولین نقش او در سینما توسط رنه الیو در سال 1970 در «کامی‌سارد» به او پیشنهاد شد. او سپس با بسیاری از کارگردانان، از جمله برتراند بلیر، پاتریس لوکنت و ژان-ژاک بینوکس همکاری می‌کند. یکی از آخرین فیلم‌هایش در سینما «مفقودین» (1998) است، اولین فیلم بلند تاریخی و سیاسی یک کارگردان جوان، ژیل بوردو. او همیشه زمان خود را بین پاریس و نورماندی با همسرش، بازیگر برنژر بونووین، تقسیم می‌کرد و در سن پنجاه و نه سالگی، در 18 اکتبر 2001، به علت بیماری طولانی درگذشت. او در قبرستان ویلیویل استراحت می‌کند.
نمایش بیشتر
