بیوگرافی
از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد
سلنا رویل (6 نوامبر 1904 – 23 آوریل 1983) یک بازیگر آمریکایی (در صحنه، رادیو، تلویزیون و فیلم) و بعداً نویسنده بود. رویل در شهر نیویورک به دنیا آمد و فرزند نمایشنامه‌نویس ادوین میلٹن رویل و بازیگر سلنا فتر (12 آوریل 1860 - 10 مه 1955) بود....
از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد
سلنا رویل (6 نوامبر 1904 – 23 آوریل 1983) یک بازیگر آمریکایی (در صحنه، رادیو، تلویزیون و فیلم) و بعداً نویسنده بود. رویل در شهر نیویورک به دنیا آمد و فرزند نمایشنامه‌نویس ادوین میلٹن رویل و بازیگر سلنا فتر (12 آوریل 1860 - 10 مه 1955) بود. او یک خواهر بزرگ‌تر به نام جوزفین فتر رویل (1901–1992) داشت.
مادرش در یک مقاله روزنامه روایت کرد که او معمولاً سلنا را با خود به تمرینات و اجراهایش می‌برد. یک شب، سلنا که هفت ساله بود، مفقود شد. در حالی که مادرش بی‌تابانه به دنبال او می‌گشت و پرده دوم را نگه داشته بود، تماشاگران بی‌صبر شدند. در نهایت، این دخترک ظاهر شد - او به صحنه رفته بود و لباس پرده دوم مادرش را پوشیده بود؛ او تعظیم کرد که باعث خوشحالی تماشاگران شد. او بعداً اظهار داشت: "و این اولین بار بود که روی صحنه بودم و آن‌قدر آن را دوست داشتم که ماندم."
پدرش نمایشنامه برادوی 1921 به نام لنسلوت و الین را نوشت تا به او و خواهرش جوزفین نقش‌های حرفه‌ای اولشان را ارائه دهد، به عنوان گوینور و الین به ترتیب. در نهایت، او در تولید تئاتر گیلد 1923 پیر گینت، با جوزف شیلدکراوت، نقشی پیدا کرد و به یک بازیگر محترم برادوی تبدیل شد. او در دهه 1930 یک فیلم به نام زن فریبنده را ساخت، اما به‌طور کلی در صحنه و رادیو کار می‌کرد.
رویال کار خود را در رادیو در 1926 یا 1927 آغاز کرد و طبق یک مطلب روزنامه در 1939 "تقریباً به‌طور مداوم از آن زمان" اجرا کرد.
آثار او شامل بازی در نقش اصلی در هیلدا هوپ، دکتر میباشد. او همچنین در نقش مارتا جکسون در زن شجاع، خانم آلن در برابر طوفان، جوآن در او نیلز و خانم گاردنر در بتی و باب بازی کرد و در کیت هاپکینز ظاهر شد.
در دهه 1940، او به فیلم بازگشت و دوره موفقی را سپری کرد، عمدتاً نقش‌های مادری را بازی کرد، مانند مادر داغ‌دار در جنگجویان سالیوان (1944)، مادر جین پاول در اقتباس سینمایی قرار با جودی (1948) و مادر شخصیت اصلی در مقابل اینگرید برگمن به عنوان جوآن از آرک (1948).
او همچنین چندین بار در تلویزیون اولیه ظاهر شد. با این حال، در 1951، زمانی که از شهادت در برابر کمیته فعالیت‌های ضدآمریکایی مجلس خودداری کرد، او از لژیون آمریکایی که رد چنلز را منتشر کرده بود، شکایت کرد و برنده شد، اما کارنامه بازیگری‌اش به پایان رسید. او تنها سه نقش دیگر بازی کرد که آخرین آنها قتل، ضربه من است (1955) بود.
او همچنین چندین کتاب نوشت، از جمله گوادالاخارا: آن‌طور که من می‌شناسم، زندگی می‌کنم، دوستش دارم (که چندین ویرایش داشت) و چند کتاب آشپزی و چند مقاله مجله. او "ویراستار رادیو" نشریه کوتاه‌مدت نیویورک به نام سوئینک بود.
نمایش بیشتر
