بیوگرافی
رناتو راسکل (نام هنری رناتو رانوسی؛ ۲۷ آوریل ۱۹۱۲ – ۲ ژانویه ۱۹۹۱) یک بازیگر و خواننده فیلم ایتالیایی بود. او بین سال‌های ۱۹۴۲ تا ۱۹۷۲ در ۵۰ فیلم ظاهر شد. او در مسابقه آواز یوروویژن ۱۹۶۰ نماینده ایتالیا بود و با آهنگ "رمانتیکا" به رتبه هشتم از سیزده ورودی...
رناتو راسکل (نام هنری رناتو رانوسی؛ ۲۷ آوریل ۱۹۱۲ – ۲ ژانویه ۱۹۹۱) یک بازیگر و خواننده فیلم ایتالیایی بود. او بین سال‌های ۱۹۴۲ تا ۱۹۷۲ در ۵۰ فیلم ظاهر شد. او در مسابقه آواز یوروویژن ۱۹۶۰ نماینده ایتالیا بود و با آهنگ "رمانتیکا" به رتبه هشتم از سیزده ورودی رسید.
او در تورین به دنیا آمد و والدینش که خوانندگان اپرا بودند در آنجا یک نمایش اجرا می‌کردند و در واقع رناتو می‌توانست بگوید که در پشت صحنه تئاتر به دنیا آمده است و تمام عمرش را در آنجا گذرانده است. پدرش سعی کرد با تعمید او در کلیسای سنت پیتر در رم جبران کند و به نظر می‌رسد که این کار مؤثر بوده است، زیرا در حین بزرگ شدن در آن محله، او به "کُر صداهای سفید" سنت پیتر پیوست و تحت رهبری آهنگساز و رهبر ارکستر لورنزو پروازی آواز خواند.
در سن ۱۴ سالگی، رناتو شروع به نواختن درام در سالن‌های رقص اطراف رم کرد. به زودی، او به "خواهران دی فیورنتزا" به عنوان بازیگر، رقاص و دلقک پیوست و در سال ۱۹۳۴ برای اولین نقش بزرگش توسط برادران شوارتز در اپرتا "آل کاوالینو بیانکو" استخدام شد. در سال ۱۹۳۵، او به همراه النا گری برای اولین تور خارجی خود به آفریقا رفت.
در سال ۱۹۴۱، او شرکت تئاتر خود را تأسیس کرد و شروع به توسعه نوع خاصی از شوخی کرد که در سال‌های بعد او را به عنوان مخترع "بی‌معنی" معرفی کرد با عباراتی مانند "دو دوست که یکدیگر را نمی‌شناختند". او تصمیم گرفت از قد کوتاه خود به نفع خود استفاده کند، زیرا تنها ۵ فوت و ۲ اینچ قد داشت و یکی از ویژگی‌های اصلی‌اش به عنوان "ایتالیایی کوچک" (il piccoletto nazionale) شناخته شد و در نمایش خود با پوشیدن کت‌های بزرگ و زیبا، قد خود را به نمایش گذاشت که معروف‌ترین آن دارای یک جیب بزرگ در پشت بود.
در این زمان، او برخی از مشهورترین شخصیت‌هایش مانند "ناپلئون" و "Il Corazziere" (یک پارودی بر اساس قدش زیرا Corazziere یک بخش نظامی است که فقط سربازان بالای ۶ فوت را استخدام می‌کند) را خلق کرد که او را به محبوبیت فوق‌العاده‌ای در ایتالیا رساند. در سال ۱۹۴۲، او اولین فیلم از یک سری طولانی را با نام "پازو داموره" (دیوانه برای عشق) ساخت و نوع خاص شوخی‌اش را توسعه و تثبیت کرد. از بین بیش از شصت فیلمی که در آن کار کرد، یکی از مهم‌ترین آنها "Il Cappotto" (کت) اثر گوگول بود که جایزه نخل طلایی کن را برنده شد.
او همچنین نقش اصلی را در "راز سانتا ویتوریا" با آنتونی کوین و آنا مگنانی، "هفت تپه رم" با ماریو لانزا، "این ارواح" با ادواردو د فیلیپو و "فیگارو کجا، فیگارو آنجا" با توتو ایفا کرد. در سال ۱۹۷۷، او در فیلم "عیسی نازارت" اثر زفی‌ره‌ای به عنوان مرد نابینا ظاهر شد.
موفقیت او پس از جنگ جهانی دوم عمدتاً به دلیل نقش‌های اصلی‌اش در موزیکال‌های پیترو گارینی و سندرو جیوانینی است. این سه‌گانه هنری مسئول وجود "موزیکال" در ایتالیا با "آتناسیو کاوالو وانیسیو" در سال ۱۹۵۲ (با شرکت سه‌گانه آمریکایی "پیترز سیسترز")، "آل واروی پیوتو کُرسارو" (۱۹۵۳)، "توبیا لا کاندیدا اسپیا" (۱۹۵۵)، "یک جفت بال" (۱۹۵۷)، "راسکلیناریا" (۱۹۵۸)، "انریکو '۶۱" (۱۹۶۱) و همچنین یک سال کامل در لندن در تئاتر پیکادلی در سال ۱۹۶۲ اجرا کرد، به همراه "روز لا لا تارتارگا" (۱۹۶۵) و "آلله‌لویا، بروا گنت" (۱۹۷۰).
نمایش بیشتر
