بیوگرافی
آلن رُب-گریه یک نویسنده و فیلمساز فرانسوی بود. او به همراه ناتالی ساراوت، میشل بوتور و کلود سیمون، یکی از چهره‌های مرتبط با جریان رمان نو (نویسنده جدید) محسوب می‌شد. آلن رُب-گریه در تاریخ ۲۵ مارس ۲۰۰۴ به عنوان عضو آکادمی فرانسوی انتخاب شد و جانشین موریس ریمز در صندلی...
آلن رُب-گریه یک نویسنده و فیلمساز فرانسوی بود. او به همراه ناتالی ساراوت، میشل بوتور و کلود سیمون، یکی از چهره‌های مرتبط با جریان رمان نو (نویسنده جدید) محسوب می‌شد. آلن رُب-گریه در تاریخ ۲۵ مارس ۲۰۰۴ به عنوان عضو آکادمی فرانسوی انتخاب شد و جانشین موریس ریمز در صندلی شماره ۳۲ گردید. او با کاترین رُب-گریه (متولد رستاکیان) ازدواج کرده بود.
حرفه رُب-گریه به عنوان یک خالق داستان محدود به نوشتن رمان نبود. برای او، خلق داستان در قالب فیلم‌ها به همان اندازه اهمیت داشت. حرفه فیلمسازی او زمانی آغاز شد که آلن رزنایس تصمیم به همکاری با او در فیلم ۱۹۶۱ خود «سال گذشته در مارینباد» گرفت. این فیلم در سال ۱۹۶۳ نامزد جایزه اسکار برای نویسندگی فیلمنامه اصلی شد و در سال ۱۹۶۱ جایزه شیر طلایی را کسب کرد. در تیتراژ فیلم، به عنوان یک فیلم که به طور مشترک توسط آلن رُب-گریه و آلن رزنایس تألیف شده بود، ارائه شد.
سپس رُب-گریه به راه‌اندازی حرفه‌ای به عنوان نویسنده-کارگردان یک سری فیلم‌های فکری و اغلب تحریک‌آمیز جنسی پرداخت که به بررسی موضوعات مشابهی با آثار ادبی‌اش می‌پرداختند (مانند تماشاگران، بدن به عنوان متن، «دوگانه»). او با «جاودانه» (L'Immortelle) (۱۹۶۲) شروع کرد که جایزه لوئی دلک مورد نظر در سال ۱۹۶۲ را کسب کرد. پس از آن، موفق‌ترین فیلم او بعد از «سال گذشته در مارینباد»، «ترانس-اروپ-اکسپرس» (Trans-Europ-Express) (۱۹۶۶) بود که ژان-لوئی ترینتی‌نان در آن بازی می‌کرد و او به کار با رُب-گریه در چهار فیلم بعدی‌اش ادامه داد: فیلم فرانسوی-اسلواکی «مردی که دروغ می‌گوید» (L'homme qui ment/Muž, ktorý luže) (۱۹۶۸)، «ادیان و بعد» (L'Eden et après/Eden a potom) (۱۹۷۰)، «لغزش‌های تدریجی لذت» (Glissements progressifs du plaisir) (۱۹۷۴) و «بازی با آتش» (Le jeu avec le feu) (۱۹۷۵). تقریبا یک دهه گذشت تا فیلم ویژگی بعدی او به نام «زندانی زیبا» (La belle captive) (۱۹۸۳) منتشر شود، اما آلن رُب-گریه توانست از خدمات هنری الکان به عنوان فیلم‌بردار بهره‌مند شود، که استاد بینظیر فیلم‌برداری در فیلم‌های ژان کوکتو بود. سپس بیش از یک دهه گذشت تا آلن رُب-گریه دوباره پشت دوربین برود، این بار یک تریلر معمایی در یک جزیره کوچک یونانی با فرد وارد در نقش فرانک گیج در «صدایی که دیوانه می‌کند» (Un bruit qui rend fou) (۱۹۹۵) فیلم‌برداری کرد. پیش از مرگش در سال ۲۰۰۸، رُب-گریه یک فیلم دیگر به نام «گرادیوا» (Gradiva) (۲۰۰۶) کارگردانی کرد که بار دیگر به موضوعات سادیسم و بندبازی در داستان‌هایش پرداخته بود. شاید بهترین معرفی به آثار سینمایی آلن رُب-گریه، جلد «ماشین رویایی شهوانی» نوشته پروفسورهای راچ سی. اسمیت و آنتونی ان. فراگولا باشد. همچنین جلد «در معبد رویاها: نویسنده بر روی صفحه نمایش» که در آن رُب-گریه خود رابطه بین داستان‌های ادبی و سینمایی‌اش را توضیح می‌دهد، از ارزش بالایی برخوردار است (ویرایش: ادوارد د آریل، ۱۹۹۶).
نمایش بیشتر
