بیوگرافی
پائولو تاویانی (8 نوامبر 1931 – 29 فوریه 2024) و ویتوریو تاویانی (20 سپتامبر 1929 – 15 آوریل 2018)، که به‌طور جمعی به عنوان برادران تاویانی شناخته می‌شوند، کارگردانان و فیلمنامه‌نویسان ایتالیایی بودند که در تولیدات فیلم همکاری کردند.
در جشنواره فیلم کن، برادران تاویانی در سال 1977 جایزه نخل طلا...
پائولو تاویانی (8 نوامبر 1931 – 29 فوریه 2024) و ویتوریو تاویانی (20 سپتامبر 1929 – 15 آوریل 2018)، که به‌طور جمعی به عنوان برادران تاویانی شناخته می‌شوند، کارگردانان و فیلمنامه‌نویسان ایتالیایی بودند که در تولیدات فیلم همکاری کردند.
در جشنواره فیلم کن، برادران تاویانی در سال 1977 جایزه نخل طلا و جایزه فیپرشی را برای فیلم پدر پدرانه (Padre Padrone) و جایزه بزرگ هیئت داوران را برای فیلم شب سن لورنزو (La notte di San Lorenzo) در سال 1982 به‌دست آوردند. در سال 2012 آن‌ها جایزه خرس طلایی جشنواره فیلم برلین را با فیلم سزار باید بمیرد (Caesar Must Die) کسب کردند.
ویتوریو تاویانی در 15 آوریل 2018 در سن 88 سالگی درگذشت. هر دو برادر در سان مینیاتو، توسکانی، ایتالیا متولد شدند و کار خود را به عنوان روزنامه‌نگار آغاز کردند. در سال 1960 به دنیای سینما وارد شدند و مستند ایتالیا کشور فقیر نیست (L'Italia non è un paese povero) را با یوریس ایونس کارگردانی کردند. آن‌ها دو فیلم با والنتینو اورسینی به نام‌های یک مرد برای سوزاندن (Un uomo da bruciare) (1962) و برون‌نشینان ازدواج (I fuorilegge del matrimonio) (1963) کارگردانی کردند.
اولین فیلم مستقل آن‌ها، زیرورزها (I sovversivi) (1967) بود که با آن، پیشاپیش وقایع 1968 را پیش‌بینی کردند. با بازیگر جیان ماریا ولونته، با فیلم زیر علامت عقرب (Sotto il segno dello scorpione) (1969) توجه‌ها را جلب کردند که در آن می‌توان پژواک‌های برشت، پازولینی و گدار را مشاهده کرد.
در سال 1971، آن‌ها کمپین رسانه‌ای علیه کمیسر پلیس میلان، لوئیجی کلابرزی را امضا کردند که در مجله L'espresso منتشر شد.
موضوع انقلابی در فیلم سن میکله گالی داشت (San Michele aveva un gallo) (1971) که اقتباسی از رمان تولستوی به نام الهی و انسانی است و فیلم بسیار مورد تحسین منتقدان قرار گرفت، و همچنین در فیلم آلونسان (Allonsanfan) (1974) که در آن مارچلو ماسترویانی نقشی به عنوان یک انقلابی سابق که مدت طولانی در زندان بوده و اکنون با دیدی واقع‌گرایانه‌تر به جوانی ایده‌آل‌گرای خود نگاه می‌کند، ایفا می‌کند و با این حال در یک تلاش جدید گرفتار می‌شود که دیگر به آن اعتقادی ندارد.
فیلم بعدی آن‌ها پدر پدرانه (Padre Padrone) (1977) (برنده نخل طلا در جشنواره فیلم کن)، که از رمانی به نام گاوینو لددا اقتباس شده، به مبارزه یک چوپان ساردینیایی علیه قوانین خشن جامعه پدرسالارانه‌اش می‌پردازد. در فیلم علفزار (Il prato) (1979) پژواک‌های غیرواقع‌گرایانه وجود دارد، در حالی که شب سن لورنزو (La notte di San Lorenzo) (1982) در لحن افسانه‌ای، یک رویداد حاشیه‌ای در روزهای پیش از پایان جنگ جهانی دوم در توسکانی را روایت می‌کند که از دید برخی از اهالی روستا دیده می‌شود. این فیلم جایزه ویژه هیئت داوران را در کن دریافت کرد.
کائوس (Kaos) (1984) — یک اقتباس ادبی دیگر — فیلمی به شدت زیبا و شاعرانه در اپیزودها است که از داستان‌های کوتاه لوئیجی پیراندلو اقتباس شده است. در فیلم خورشید حتی در شب (Il sole anche di notte) (1990) برادران تاویانی داستانی از پدر سرگیوس تولستوی را به قرن هجدهم ناپل منتقل کردند.
از آن زمان به بعد، الهام‌گیری تاویانی‌ها ناپایدار شد. موفقیت‌هایی مانند تمایلات انتخابی (Le affinità elettive) (1996، از گوته) و تلاشی برای جذب مخاطبان بین‌المللی مانند صبح بخیر بابلونیا (Good morning Babilonia) (1987) درباره پیشگامان تاریخ سینما، با فیلم‌های کم‌اهمیت‌تری مثل فیوریله (Fiorile) (1993) و تو می‌خندی (Tu ridi) (1996) که از شخصیت‌ها و داستان‌های کوتاه پیراندلو الهام گرفته شده‌اند، جایگزین شد.
نمایش بیشتر
