Samuel Fuller

بیوگرافی

ساموئل مایکل فولر (۱۲ اوت ۱۹۱۲ – ۳۰ اکتبر ۱۹۹۷) یک فیلمنامه‌نویس، رمان‌نویس و کارگردان آمریکایی بود که به خاطر فیلم‌های ژانر با بودجه کم و موضوعات جنجالی شناخته می‌شد. او در وورچستر، ماساچوست به دنیا آمد و پسر بنجامین رابی‌نوویچ، یک مهاجر یهودی از روسیه و ربکا باوم، یک مهاجر...

ساموئل مایکل فولر (۱۲ اوت ۱۹۱۲ – ۳۰ اکتبر ۱۹۹۷) یک فیلمنامه‌نویس، رمان‌نویس و کارگردان آمریکایی بود که به خاطر فیلم‌های ژانر با بودجه کم و موضوعات جنجالی شناخته می‌شد. او در وورچستر، ماساچوست به دنیا آمد و پسر بنجامین رابی‌نوویچ، یک مهاجر یهودی از روسیه و ربکا باوم، یک مهاجر یهودی از لهستان بود. پس از مهاجرت به آمریکا، نام خانوادگی خانواده از رابی‌نوویچ به "فولر" تغییر یافت که احتمالاً به الهام از دکتری بود که با کشتی مایفلور به آمریکا آمد. در سن ۱۲ سالگی، کار خود را در روزنامه‌نگاری به عنوان پسر کپی روزنامه آغاز کرد. او در سن ۱۷ سالگی به عنوان خبرنگار جنایی در نیویورک سیتی برای روزنامه نیویورک ایونینگ گرافیک کار کرد. او داستان مرگ جین ایگلز را منتشر کرد. از اواسط دهه ۱۹۳۰، رمان‌های پاپ و فیلمنامه‌هایی نوشت. فولر همچنین به عنوان نویسنده سایه‌نشین فیلمنامه فعالیت کرد اما هرگز به مصاحبه‌کنندگان نگفت که کدام فیلمنامه‌ها را نوشته است و توضیح داد "این همان چیزی است که نویسنده سایه‌نشین برای آن است". در طی جنگ جهانی دوم، فولر به پیاده‌نظام ارتش ایالات متحده پیوست. او به گردان ۱۶ پیاده‌نظام، تقسیم اول پیاده‌نظام منصوب شد و در نبردهای سنگینی شرکت کرد. او در فرود در آفریقا، سیسیل و نرماندی شرکت داشت و همچنین در بلژیک و چکسلواکی درگیر بود. در سال ۱۹۴۵، او در آزادسازی اردوگاه تمرکز آلمان در فالکنو حضور داشت و فیلم‌برداری ۱۶ میلی‌متری انجام داد که بعدها در مستند فالکنو: غیرممکن استفاده شد. به خاطر خدماتش، او جایزه ستاره برنزی، ستاره نقره‌ای و قلب بنفش دریافت کرد. فولر از تجربیات جنگی خود به عنوان ماده‌ای در فیلم‌هایش استفاده کرد، به ویژه در فیلم "عدد بزرگ قرمز" (۱۹۸۰)، که لقب تقسیم اول پیاده‌نظام است. پس از آنکه فیلم جنجالی او "سگ سفید" توسط پارامونت پیکچرز کنار گذاشته شد، فولر به فرانسه رفت و هرگز فیلم آمریکایی دیگری کارگردانی نکرد. او سرانجام به آمریکا بازگشت. او به علت بیماری طبیعی در خانه‌اش در کالیفرنیا درگذشت. در نوامبر ۱۹۹۷، انجمن کارگردانان یک مراسم یادبود سه ساعته به افتخار او برگزار کرد که توسط کرتیس هنسون، دوست دیرینه‌اش و هم‌نویس "سگ سفید" میزبانی شد. او توسط همسرش کریستا و دخترش سامانتا زنده ماند.